Morskie Oko

Dolina Pięciu Stawów

Dawniej zwana  Przełęczą Miedzianą. Dziś nazywana  Szpiglasowej. Nazwa ta ma swoje wytłumaczenie. W XVIII wieku Niemcy wydobywali tu antymonit, najważniejszą rudę antymonu, która zawierała niewielkie ilości srebra. Niemieckie określenie tej rudy brzmi "spiessglas". Od nazwy przełęczy wzięła się w tym przypadku również nazwa pobliskiego szczytu Szpiglasowego Wierchu.

Przełęczą Miedzianą wiedzie  żółty szlak z Zawrotu do Morskiego Oka, dzięki któremu turyści omijają Świstową Czubę. Choć szlak uznawany jest za jedną z łatwiejszych tras wysokogórskich, trzeba przyznać, że bywa męczący a czasami niebezpieczny. Zwłaszcza, gdy idzie się w kierunku – od Morskiego Oka. Szlak powstał pod koniec XIX wieku a oznakowano go w 1902 roku. Ciekawostka, pierwsze przejście zimowe szlakiem odnotowano dopiero w 1921 roku (niemal 20 od jego udostępnienia).

Morskie Oko – największe jezioro w Tatrach, położone w Dolinie Rybiego Potoku u stóp Mięguszowieckich Szczytów, na wysokości 1395 m n.p.m. jezioro pochodzenia polodowcowego o charakterze karowo-morenowym. Wypełnia wydrążoną przez lodowce misę skalną, zamkniętą od północy ryglem. Dno jeziora zasłane jest przy brzegach głazami, niżej żwirem i piaskiem, a poniżej około 40 metrów warstwą ciemnego mułu, ze szczątkami roślinnymi i zwierzęcymi, o miąższości do kilkudziesięciu centymetrów. Średnie nachylenie stoków pod powierzchnią wody wynosi 15°20

Nazwa „Morskie Oko” jest tłumaczeniem z języka niemieckiego. Wcześniejszą, używaną przez górali nazwą, jest Biały Staw. Odnotowana została ona już w 1650 roku. Natomiast „morskimi okami” (Meerauge) nazywali tatrzańskie jeziora niemieccy osadnicy ze Spiszu.Morskie Oko nazywano także Rybim Jeziorem lub Rybim Stawem, gdyż należy do nielicznych zarybionych w sposób naturalny jezior tatrzańskich. Zasilane jest dwoma stałymi potokami: Czarnostawiańskim Potokiem, spływającym kaskadami Czarnostawiańskiej Siklawy, oraz Mnichowym Potokiem, tworzącym Dwoistą Siklawę